Łysienie bliznowaciejące spędza sen z powiek osobom w różnym wieku i obu płci. Specyficzne schorzenie objawiające się nieestetycznym, miejscowym wypadaniem włosów może być następstwem wielu chorób. Jedną z często występujących przyczyn łysienia bliznowaciejącego jest liszaj płaski. Co wiemy o tym schorzeniu dermatologicznym?
Krótka charakterystyka
Liszaj płaski jest stosunkowo często występującą chorobą skóry oraz błon śluzowych o charakterze przewlekłym. Jego charakterystycznym objawem są pojawiające się na skórze błyszczące, wieloboczne zmiany grudkowe, którym towarzyszy świąd. Wykwity początkowo mają kolor sinofiołkowy lub czerwonawy, a z czasem, kiedy objawy choroby ustępują, stają się brunatne. Mechanizm powstawania liszaja do tej pory nie jest znany, co przysparza wielu trudności w opracowaniu skutecznej metody leczenia. Za najbardziej prawdopodobną przyjmuje się teorię o autoimmunologicznym charakterze choroby. Liszaj płaski często diagnozowany jest u pacjentów, którzy przeszli przeszczep szpiku oraz osób, które doznały wstrząsu psychicznego.
Odmiany
Liszaj płaski nie jest jednorodny. W zależności od cech zmian dermatologicznych, wyróżnić możemy odmianę przerosłą (brodawkującą), zanikową, pęcherzową oraz mieszkową. Z łysieniem bliznowaciejącym najsilniej związana jest ostatnia forma liszaja.
Jak pozbyć się dolegliwości?
Niestety, do tej pory specjalistom nie udało się opracować skutecznej metody walki z liszajem. Problemy z wdrożeniem skutecznej kuracji spowodowane są brakiem znajomości etiologii schorzenia. Leczenie liszaja płaskiego sprowadza się głównie do próby redukcji jego objawów poprzez leczenie miejscowe (stosowanie maści i kremów steroidowych) i ogólne (przyjmowanie glikokortykosteroidów lub erytromycyny). Nieocenioną pomocą w maskowaniu łysiny okazują się peruki oraz systemy włosów.
